«Μερικούς ενηλίκους τους βλέπω σαν φίλους, σαν ανθρώπους στους οποίους μπορείς να πεις τα μυστικά σου, να ζητήσεις συμβουλές. Άλλοι είναι απόμακροι, μένουν στον κλειστό για τον έφηβο κόσμο τους. Η πρώτη κατηγορία ενηλίκων, θα ήθελα να μείνει όπως είναι, όλο κατανόηση και επιθυμία για επικοινωνία. Η δεύτερη θα ήθελα να εξελισσόταν προς την καλή κατεύθυνση και κυρίως οι ενήλικοι να πάψουν να μιλούν για την κρίση της εφηβείας και να τη σχολιάζουν διαρκώς, σαν αυτοί να μην την πέρασαν. Αυτούς πάντως που απεχθάνομαι είναι οι ενήλικοι – ή μάλλον αυτοί που θεωρούν τον εαυτό τους ενήλικο – που είναι ακόμη ανώριμοι και κάνουν τους σπουδαίους. Μα γιατί οι σχέσεις ανάμεσα στους ενηλίκους και τους εφήβους να είναι τόσο δύσκολες».
Στέλλα, 16 χρόνων
Φρανσουάζ Ντολτό, «Έφηβοι – Προβλήματα και Ανησυχίες«, Εκδ. Πατάκη (απόσπασμα)
