Leo Buscaglia – Ελευθερία και Ευθύνη

Οι διχοτομίες: καλό, κακό, σωστό, λάθος – σκέτες ανοησίες-, φυσικό, αφύσικο – δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, μόνο διαβαθμίσεις και δυνατότητες και δημιουργικότητα. Έχω στην τάξη μου μία τυφλή κοπέλα που είναι πολύ πιο φυσιολογική από μένα. Βλέπει – σίγουρα καλύτερα. Λέει, «για εμένα είναι φυσιολογικό να είμαι τυφλή, όσο και για εσένα να βλέπεις». Τι είναι φυσιολογικό; Τι είναι σωστό; Τι είναι λάθος; Ελευθερία σημαίνει να επιλέγεις και να προτιμάς κάποιες λύσεις, φτάνει να δέχεσαι την ευθύνη της ελευθερίας σου. Και όταν δοκιμάσεις τις λύσεις σου και δεν τις βρίσκεις του γούστου σου, μην τα βάζεις με μένα. Βάλ’ τα με τις επιλογές σου και δοκίμασε κάποια άλλη εναλλακτική λύση.
Εσύ αποφασίζεις, παίρνεις τα πινέλα σου, διαλέγεις τα χρώματά σου, ζωγραφίζεις τον παράδεισό σου και μετά ζεις σε αυτόν. Ζωγράφισε την κόλαση, αν το προτιμάς, μα μην κατηγορείς εμένα γι’ αυτό. Μόνο εσύ μπορείς να έχεις την ευθύνη για τη μη βίωση της ζωής σου. Ξέχνα αυτό που ήταν. Μπες μέσα σ’ αυτό που είναι! Θα το φροντίσει αυτό η στιγμή. Η ζωή δεν είναι μεμονωμένο φαινόμενο, αποτελεί μέρος της ευρύτερης εμπειρίας και συνεχώς επηρεάζει και επηρεάζεται από την κάθε νέα στιγμή. Δεν σου αρέσει αυτό όπου βρίσκεσαι; Άλλαξέ το! Γίνε κάποιος άλλος. Κάνε για μία φορά αυτό που θέλεις και μάθε από τις συνέπειες.

[L. Buscaglia, «Να Ζεις, Ν’ αγαπάς και να Μαθαίνεις», Εκδ. ΓΛΑΡΟΣ || Gilbert Garcin, Controlling Oneself]

Ο μη-ολοκληρωμένος άνθρωπος

Ο καθένας μαθαίνει πολύ νωρίς στη ζωή του, ότι θα τον αγαπήσουν πιο εύκολα αν συμπεριφέρεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Έτσι αρχίζει να ζει σαν σε κοχύλι. Αυτό το κοχύλι μπορεί να είναι ακριβώς ένας ρόλος τον οποίο παίζει συνειδητά, γνωρίζοντας πολύ καλά – τουλάχιστον κατά βάθος – ότι ο ίδιος είναι εντελώς διαφορετικός σε αυτόν τον ρόλο. Μπορεί να γίνει είτε ένα σκληρό κέλυφος, είτε μια ασπίδα που αυτός θεωρεί πως είναι ο εαυτός του.

[Carl Rogers || Gilbert Garcin, «Precautionary Measures» ]

[Ευχαριστώ: http://stories4human.wordpress.com/ ]

Δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος για τη χαρά

«Φθάνοντας σε προχωρημένη ηλικία, υποπτευόμαστε ότι ίσως δεν πράξαμε σωστά. Δεν βρήκαμε τα σωστά λόγια για έναν φίλο που μας είχε ανάγκη, για το παιδί που αναλάβαμε…εγκαταλείψαμε ανθρώπους και πληγώσαμε τους αγαπημένους μας. Φερθήκαμε μεδειλία και μικροψυχία, αλλά καμιά φορά και με ευγένεια και γενναιοδωρία. Τέτοια είναι η αφθονία της καρδιάς, μέσα στη μικρότητα είναι ικανή να μας βελτιώσει, να μας κάνει να υπερβούμε τον εαυτό μας. Σε όλους όσοι φοβούνται την απογοήτευση και τον χλευασμό πρέπει να επαναλάβουμε: μην ντρέπεστε για τις αντιφάσεις σας ή γι’ αυτό που είστε – αφελείς, σαχλορομαντικοί, πιστοί ή άστατοι. Μην αφήνετε τους άλλους να σας εκφοβίζουν! Δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος για τη χαρά.

Αγαπάμε όπως και όσο μπορούμε ως ατελή όντα που είμαστε.»

[Πασκάλ Μπρυκνέρ, «Το Παράδοξο του Έρωτα», Εκδ. ΠΑΤΑΚΗ (απόσπασμ) || photo by Gilbert Garcin, Making one’s way ]

Μεθύστε

Πρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος.
Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα.
Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου
ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ,
πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί;
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
Ἀλλὰ μεθύστε.

Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ,
στὸ πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιοῦ,
μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας,
ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο,
ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
τὸ κάθε τι ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ,
τὸ κάθε τι ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ,
ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι,
καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
θὰ σᾶς ἀπαντήσουν:

-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!

Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπή!

Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.

Charles Baudelaire  || photo by Gilbert Garcin, «Chasing after Time»

[Ευχαριστώ: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/charles_baudelaire_poems.htm#ΜΕΘΥΣΤΕ ]